من که خود را ذرّه ای در آستانت خوانده ام

طایری بی بال و پر در آشیانت خوانده ام

گر چه در آیینه هستی نمی آیم به چشم

باز خود را نقطه ای در آسمانت خوانده ام

در محیط عشق نالایق و لیکن خویش را

قطره ای در موج بحر بیکرانت خوانده ام

خویشتن را ای امیر کاروان آفتاب

چون غباری در هوای کاروانت خوانده ام

گل تو را گفتم ، تو بالاتر از آنی لیک من

خویش را کمتر زخار بوستانت خوانده ام

عذر آن خواهم ز در گاهت که با آلودگی

خویش را دربان باغ بی خزانت خوانده ام

« یاسرم » از خوان احسان تو روزی خورده ام

زآن سبب خود را غلام آستانت خوانده ام

نوشته شده در یکشنبه 90 دی 11ساعت ساعت 12:17 صبح توسط سید.محمد علی شهرام شمس| نظر بدهید